परदेशबाट पत्र
सिरानी भिजाई निदायौ कि आमा !
कि भक्कानियौ सास रोकेर लामो ?
मसी पग्लिंदा बाँध लायौ कि आमा !
**
जहाँ औषधी बन्दथ्यो स्निग्ध हात,
बिसन्चो हुँदा खट्दथ्यौ रात–रात !
म ता काखमा मस्त घुर्थें, र तिम्रो
झपक्कै नभै नेत्र हुन्थ्यो प्रभात ।
**
तिमी स्वप्नमा मुस्कुराएर आयौ,
लिई काखमा फेरि लोरी सुनायौ !
निकै वर्षमा त्यो मिल्यो काख प्यारो,
म लठ्ठै थिएँ झट्ट आयौ बिलायौ !
**
सधैं स्वप्नमा त्यै धरामा म हुन्छु,
र ब्युँझेर भक्कानिंदै नित्य रुन्छु !
तिमी छौ बिरामी अरे ! फेरि आमा,
म यस्तै नमीठा खबर् मात्र सुन्छु ।
**
बिरामी पर्यौ ? सोध्छु, सञ्चै छु भन्छ्यौ !
मलाई खुशी पार्न पीडा सहन्छ्यौ !
तिमी जान्दिनौ राम्ररी झूट बोल्न,
लुकाई सबै आँसु हाँस्दै रहन्छ्यौ ।
**
तिनै हात डो¥याउँथे तातिताती,
म डुल्थें बसेरै तिनै काँधमाथि !
तिमी लड्खडायौ अरे ! खै सहारा ?
भनी सोध्दछन् आज साथी–सँगाती ।
**
गिजोल्छन् यहाँ सम्झनाका तरेली,
सधैं प्रश्न गर्छन् भिजेका परेली,
यसै आत्तिंदै, दौडिएँ वा धपायो,
उसै बाध्यताले धकेली–धकेली ?
**
यहाँ चाड हुन्नन्, कुनै पर्व हुन्नन्,
‘गरें काम’ भन्ने कुनै गर्व हुन्नन् !
बडो शुष्क, रूखो छ पात्रो यहाँको,
जहाँ चाह, उल्लास, उत्सर्ग हुन्नन् ।
**
त्यहाँ झैं न ता धेर आफन्त हुन्छन्,
मलामी न हुन्छन्, न ता जन्त हुन्छन् !
छ संसार बेग्लै, अनौठो यहाँको,
न ता शब्दका साथमा अर्थ हुन्छन् ।
**
म फर्कन्छु आमा ! तिमी पर्खिराख,
छ संसारमै उच्च त्यो स्निग्ध काख !
त्यही साग–सिस्नो छ प्यारो मलाई,
म गर्नेछु संघर्ष, बन्दै चलाख ।
रमझम
