२६ चैतमा विराटनगरको शहीद मैदानमा भएको विराट गोल्डकप फूटबल प्रतियोगिताको फाइनल हेर्न पुगेका हजार बढी दर्शक टिकट नपाएर फर्किनुपर्‍यो । यो झोंकमा कतिले आयोजक विरुद्ध नारा लगाए त कति गेट नै भत्काएर भित्र छिरे । मैदानमा नअटेपछि छेउको नेपाल टेलिकमको टावर, वरपरका ठूला घर र खेलकुद विकास समिति भवनको छानामा पनि दर्शक भरिए । दर्शक ओइरिनुको एउटै कारण थियो, फ्लड लाइट र प्रविधि प्रयोग ।

फ्लड लाइट, ठूलो एलईडीमा प्रत्यक्ष प्रसारण, ड्रोन क्यामेराको रेकर्ड र आतिसबाजी समेतले विराटनगरका दर्शकलाई नौलो स्वाद दिएको थियो । रु.१० हजारसम्म खर्चेर सिजनल टिकट काटेर आउनेहरू पनि थिए । उनीहरूलाई विशेष सिटको व्यवस्था गरिएको थियो ।

फ्लड लाइटको प्रकाशमा सञ्चालित खेल बेलुकी ७ बजेदेखि शुरु हुन्थ्यो । खेल अवधिभर मैदानका ६ ठाउँमा जडान गरिएका फ्लड लाइटमा मात्र रु.३५ लाख खर्च भएको आयोजकको भनाइ छ । प्रतियोगिताको कुल बजेट रु.१ करोड थियो ।

“विराटनगरको इतिहासमै दुर्लभ खेल भयो, नौ रात करीब डेढ लाख दर्शकले खेल हेरे”, आयोजक समितिका अध्यक्ष नविन रिजाल भन्छन्, “फाइनलमा ८ हजार अट्ने रंगशालामा २० हजार थिए । माइकमार्फत घरमै टेलिभिजनमा लाइभ हेर्न आग्रह गर्नु पर्‍यो ।”

गोल्डकपका सबै खेल हेरेका कटहरी गाउँपालिका–२ का वडाध्यक्ष किशोर पाण्डे व्यवस्थापन कमजोर देखिए पनि प्रतियोगिताले दर्शक र नयाँ प्रविधि प्रयोगमा रेकर्ड बनाएको बताउँछन् ।

२०१८ सालमा महेन्द्र गोल्डकपका नामबाट स्थापित प्रतियोगिता २०६७ मा विराट गोल्डकपमा परिणत भएको थियो । अघिल्लो वर्षबाट नियमित हुन थालेको प्रतिगोगिताको यो वर्षको उपाधि थ्रीस्टार क्लबले जित्यो । नेपाल आर्मी विरुद्ध ०–३ गोल अन्तरले विजयी थ्रीस्टारले उपाधिसहित रु.१२ लाख ७१ हजार पुरस्कार हात पार्‍यो ।

---

देशमा देवनारायण

थ्रीस्टार र सेनाबीचको फाइनलका हजारौं दर्शकमध्ये एक थिए, देवनारायण चौधरी । २०५० को दशकमा नेपाली फूटबलको राष्ट्रिय टीमका महत्वपूर्ण सदस्य चौधरी एक दशकदेखि अमेरिका बस्छन् । तर, फाइनल जसरी पनि हेर्छु भनेर उनी जिल्ला आइपुगे ।

“किनभने, मेरो खेल यही मैदानबाट शुरु भएको हो, यही मैदानमा खेलेको देखेर नेपाल पुलिसले मलाई जागिर दियो” चौधरी सम्झन्छन् ।

प्रहरी नायव निरीक्षकसम्म बनेका चौधरी २१वर्षे प्रहरी सेवापछि २०६५ सालमा सेवानिवृत्त भए । त्यसपछि उनी अमेरिकाको शिकागोतिर लागे । त्यहाँ पनि उनी बिदाको दिन नेपाली मूलका ७२ जना बालबालिकालाई फूटबल सिकाउँछन् ।

१५ वर्ष राष्ट्रिय टीमबाट खेलेका उनी सन् १९९९ मा नेपालमै भएको साफमा टीम फाइनलमा कप्तान थिए । मलेशिया, भारत, बंगलादेशका विभिन्न क्लबमा पनि खेले । दामभन्दा नाम धेरै कमाए ।

मोफसलको फूटबलमा यतिका दर्शक देखेपछि चौधरीलाई खेलमै फर्कने मन छ । शैक्षिक प्रमाणपत्र नभएकाले प्रशिक्षक हुन नसके पनि टीम संचालन गर्ने उनको इच्छा छ । “मेरो शिक्षा नै फूटबल हो, पढ्ने बेला फूटबल खेलें”, उनी भन्छन् । अब तीन–चार वर्ष अमेरिका बसेर टीम सञ्चालन गर्ने पैसा जुटाउने उनको योजना छ । “यसका लागि पारस माझी, प्रदीप खवास दाइहरूसँग सल्लाह गर्दैछु” उनले भने ।

विराट गोल्डकपको फाइनलमा चौधरीसँग फोटो खिचाउन दर्शकसँगै खेलाडीहरूको पनि भीड थियो । फाइनलमा हेड गोल गरेर थ्रीस्टारलाई जिताएका स्ट्राइकर अनन्त तामाङले त चौधरीलाई भेटेर ‘तपाईंले जस्तै गोल गरें’ भनेपछि उनी भावुक भए । आयोजकले नचिने पनि नयाँ खेलाडीले आदर्श मानेकोमा उनी दंग देखिए ।