याङमा गाउँ 

जोरपोखरीको कञ्चन पानी र चिया बिस्कुटले दिनभरिको थकाइ र भोकबाट केही राहत पाइयो, तर भिजेका छेस्का नबलेर ज्यान तताउन भने पाइएन। पाल चुहिएर भएभरका लुगा निथु्रक्कै भएपछि झोलाबाट शिक्षा नियमावलीका दुई पुस्तक र अन्य केही कागजपत्र निकालेर बाल्यौं। कागजको आगो कति नै बल्थ्यो र, लगलुग काम्दै रात बिताइयो। झिसमिसेमै मूलबाटोमा फर्केर 'नाङगोलाक्रस'को दायाँ–बायाँका रमणीय दृश्य हेर्दै ओरालो लाग्दा पो सानो खोंचमा भेटिए― गोठ अनि दाउरा चिर्दै, चौंरी दुहँदै, आगो ताप्दै र नुन–घिउको चिया खाँदै गरेका गोठालाहरू। लुगा सुकाएर त्यहीं खाना खाएर छड्के उकालो काटेपछि पुगियो― बगर जस्तो बालुवैबालुवाको मर्स्याङडाँडा। त्यहाँबाट केही तल र्झ्दा हिमनदी आयो। तीन–चार फिट डुबेर नदी तरेपछि बाटो नभएको पाखो हुँदै उकालोलाग्यौं। दिउँसै रात पार्ने कुहिरो पातलिएपछि जमिन देखियो र पुगियो― चौंरीघ्याङ। त्यहाँबाट पहाडको खोंच, पोखरी भन्ने ठाउँ र नूपु खोला छिचोलेर याङमा नदी पुगियो। याङमाको दायाँबायाँ हिंड्दै साँझ् ६ बजे पुगियो― ४२०० मिटर उचाइमा अवस्थित अद्वितीय मानववस्ती याङमा।  

 

चिया पसलमा युवती

६० वर्षकी बूढीआमै र उनकी छोरीसँग उसिनेको आलु खाँदै गफिंदा थाहा भयो, काठमाडौंले नदेख्ने ठाउँको नेपाली हुनुको पीडा। शेर्पा जातिको विशिष्ट र मौलिक पहिचानका धरोहर याङमावासीको काठमाडौंसँग चाँडै नाता जोडियोस् भन्ने कामना गर्दै हामी दुई दिन बसेर याङमाबाट विदा भयौं।