मेरो जीवन

राम्रोसँग देश देख्न नपाउँदै

चुलो सम्हालेर जुग बित्यो ।

बिहे गरेर यो घर आएपछि

ससुराको हेराइ

सासूको रातदिनको टोकसा

बात–बातमा कुटाइ

लोग्नेको हरेक रातको बलात्कार

सबै सम्झ्ँदा

अरुणको भेल जस्तै आँसु आउँछ ।

नानी,

मेरो बिहे हुँदा

संसार उज्यालो देख्थेँ

फुलेको गुराँस जस्तै...

उमेरले डाँडा चढ्नै लाग्दा

म,

एक्लो भएको छु ।

घरले

खाएर म बूढी भइसकेँ

घर जस्ताको त्यस्तै छ

छोरो

यो घरको मालिक भएको छ

थाहा छ,

घर बनाउँदा मेरो रगत पसिना भएर बगेको छ ।

तर,

घर कहिल्यै मेरो भएन

म, कहिल्यै यो घरको हुन सकिनँ ।

बूढा मरेकै ठीक भो

बाँचुञ्जेल कम्ती सास्ती दिएन

मर्न सकिएन

अपमान सहेर कति बस्नु ?

यस्तो घर के घर ?

अब,

अर्को र बनाउने सुरमा छु

नानी

मेरो कथाको पनि कविता लेख्नु है !