ढालेर बूढो रूख आफैंलाई

होमिदिएँ मैले दावानलमा

र, लगाएर निधारमा

आफ्नै आँसुको विभूति

गरेँ— श्रद्धापूर्वक प्रणाम

धरती उधारेर

उँभो निस्किरहेको

रातो सूर्यलाई... !

हर्दम गर्विलो उभिएको

म सगरमाथा

तपोभूमिमा ध्यानस्थ म पृथिवी !

कहाँकहाँबाट बगिआएको

यो अरुण, मेरो आफ्नै शरीरको रगत,

कताकता भौंतारिइहिँड्ने

यो वायुबतास, मेरो आफ्नै प्राण !

त्यो अनन्त आकाश, मेरो सपना

यो अटल पहाड, मेरो आस्था... !

अफशोच !

म भएँ शरणार्थी, आफ्नै देशभित्र

म भएँ जागित्रा, आफ्नै घरभित्र ।

शशि लिम्बू