एकान्त
अथाह दुःख छातीमा टाँसेर
तिनी छटपटाइरहिन् एकनासले
छोरातिर हेर्दै
ओर्लिन् आँसुको भर्याङबाट
छामिन् दिनलाई
मौन रह्यो दिन
उज्यालो किरण
पोको पार्यो साँझ्ले
दैलोको संघार
पतिको सम्झना
बलिरह्यो उनको हृदयमा
छोराको हात समात्यो समयले
तिनी थरर्र कापिन्
समयको हात समात्न सकिनन्
एकान्तले उनलाई
तछारिरह्यो
पछारिरह्यो
पतिको सम्झना
छोराको सम्झना
रहिरह्यो ढुकढुक धड्कनभित्र
अहिलेको समय
उनको अनुहारमा
भयावह भएर झुण्डिरहेछ ।
सुस्मिता नेपाल
कसले बजायो मान्छेको बस्तीमा
दुःखको बाँसुरी एकोहोरो ?
मैले पनि थुप्रै सपनाहरू लिएर
तिमीसँगै दाँजिँदै
क्षितिज नियालेकी थिएँ
घामको यात्रामा
समयको बैँशलाई
कुमारी आमा बनाउँदा
देश छिया छिया छ
बस्ती उदास उदास छ ।
अचेल निरश छ
समुद्रको सुसाइहरू
कसले बगायो रगतको समुद्र ?
मैले पनि
त्यसदिन आकाश नियाल्दै
तिमीसँगै समुद्रको फैलावट
नियालेकी थिएँ यात्रामा...
आदिज्ञान प्राप्त स्थानबाट
हृदयको कलिलो जन्महरूलाई
म फेरि मृत्यु बाँड्न चाहन्न
म, राजमार्गमा उभिएर
प्रेमप्रदेश नियालिरहेछु
मान्छे सपनामै भए पनि
प्रेमको भोको हुन्छ
मान्छे सपनामै भए पनि
शान्तिको कामना गर्छ
ओ, जिसस !
ओ, बुद्ध !
ओ, रावण !
आउ चिर हेर मान्छेका मुटुहरू
आउ चुम र बुझ् आँखाको भाषाहरू
त्यहाँ पाउने छौँ तिमीले
अभिमानको विरुद्धमा
सामीप्यको जुलुसहरू
बन्दुकको विरुद्धमा
राष्ट्रियताको प्रेमहरू
कसले बजायो ?
मान्छेको बस्तीमा
जीवन विरुद्धको सङ्गीत ?
विमला तुम्खेवा
रमझम
